Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Μια καληνύχτα στερημένη

παιδί της θλίψης θαρρώ πως μ’ αποκάλεσες…

Κι αν αλησμόνησες
την ομορφότερη σου καληνύχτα
να μου πεις!
Θα βάλω το νυχτικό μου
και θα συννεφοβατήσω
με μάτια κλειστά
αφουγκραζόμενη ήχους μακρόσυρτους,
απόηχους που ξεψυχούν
στον ψίθυρο της νύχτας.

Εκείνης που μου στέρησες.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Μαρια Νικολαου είπε...

Μου ταίριαξαν πολύ τούτες οι λέξεις...

Καλή εβδομάδα γεμάτη εμπνεύσεις

Thekla είπε...

στον ψίθυρο της νύχτας πώς τελικά όλα ταιριάζουν...
καληνύχτα καλή μου...