Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Μ’αγαπά... δεν μ'αγαπά...

"Κάλλιστον κην’όττω τις έραται"

Στις απύθμενες χαρακιές τ’ ουρανού να με βρεις, σαν θα μαζεύω κοχύλια και θα φυτεύω παπαρούνες στα στήθη του ανέμου.
Εκεί να με βρεις να τσαλαβουτάω στα αέναα καλέσματα του φλοίσβου και ν’ αποχυμώνω τα κεριά της ανυπαρξίας.
Σαν σε απρόσμενους αναπαλμούς μιας ψυχούλας που επιπλέει στη θάλασσα
και αναστενάζει σε κάθε ενάλια σταλαγματιά που την πληγώνει.
Τόσα δάκρυα λησμονιάς πώς γέμισαν την άμμο
και από πού ν’ αρχίζει η θάλασσα και πού άραγε να σβήνει!
Κι ο ουρανός πώς τέλεψε σε τούτο το μακρινό σημείο του ορίζοντα
σαν να πνίγηκε το φιλί στη σχισμή των χειλιών
που αφήνονται από την ηδονή της γεύσης.

Ποια γεύση να ‘χει απόψε το κορμί σου;

Εκεί να με βρεις, που θα μαδάω πέταλα από τις μαργαρίτες,
Μ’ αγαπά, δε μ’ αγαπά…
κι αν δε μ’ αγαπά, εγώ πού θα πάω,
που δε χωρώ πουθενά παρά μόνο στην αγκαλιά του.
Είναι και αυτά τα ξέφωτα στα σύννεφα που σελαγίζουν στο βυθό σαν μαργαριτάρια κρυμμένα στα πιο μυστικά θέσφατα του κόσμου.
Εκεί να με βρεις, στις βαθύπαλμες αναφλέξεις ενός αχ! στους ευερέθιστους αντιλάλους μιας κραυγής.
Κραυγή εσύ,
τ’ ουρανού αστέρι που τρεμοσβήνεις σε κάθε αναφιλητό,
σύρσου στο σκοτάδι να με βρεις,
εκεί θα σε περιμένω με τα μάτια ολάνοιχτα.