Νύχτωσε και απόψε… Που να γυρίζεις πάλι;
Σε ποια σοκάκια τη σκιά σου ψάχνεις να σκεπαστείς;
Τα μάτια σου μη μου
στερείς!
Το βλέμμα σου από πάνω μου
μη νυχτώνεις!
Μην ξενιτεύεις την όρασή σου!
Kαθρεπτικά την έγνοια σου
μην ραγίζεις μέσα μου…
Άσε με ν’αγκυροβολήσω
στη σιωπή σου, εκεί
καταμεσής της πρώτης σου
απόλαυσης καθώς πρωινό
ξύπνημα θα θυμίζει!
Καθώς ψωμί ολόφρεσκο
θα κόβεις δειλά
να μοιραστείς μαζί μου
αχνίζοντας τις θύμησες
από πλινθόκτιστο φούρνο
της γιαγιάς στο χωριό…
Τα μάτια σου μη μου
στερείς!
Το βλέμμα σου από μέσα μου
μη βραδιάζεις!
Γιατί κάθε που σκοτεινιάζει
νιώθω όλο και πιο μακριά,
όλο και πιο μακριά από τον εαυτό μου
-πώς να στο πω να με καταλάβεις !-
ξενιτεμένη από το ίδιο μου το είναι.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Επέτρεψε μου ποιήτρια να σταθώ εκεί που στάθηκε και η καρδιά μου
Τα μάτια σου μη μου
στερείς!
Το βλέμμα σου από μέσα μου
μη βραδιάζεις!
Γιατί κάθε που σκοτεινιάζει
νιώθω όλο και πιο μακριά,
όλο και πιο μακριά από τον εαυτό μου
-πώς να στο πω να με καταλάβεις !-
ξενιτεμένη από το ίδιο μου το είναι.
Όμορφο ,τρυφερό ,συγκινητικό !!!!
Όπως εξάλλου και ολόκληρο το ποίημα σου !!!!
Φίλη μου φεύγω βαθειά συγκινημένη ...
Την καλησπέρα μου
Με την αγάπη μου
να σταθείς όπου η καρδιά ορίζει καλή μου Βάσω...
εσύ που χέεις κρασί νυκτός...
φιλώ σε...
Δημοσίευση σχολίου