Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

Ερωτικά Σακατέματα

και άντε τώρα να χωρέσουν φωνήεντα και σύμφωνα μαζί
σ’έναν τρεμάμενο στεναγμό!


Σαν κοχύλι απλώθηκες
στης εμπύρετης σου ηδονής το σθένος
και δαγκώθηκες στο ύστατο φωνήεν
της ξαναμμένης σου ανάσας.
Φαλλός πανάρχαιου χρησμού,
αιδοίο πυθιακής αμφιλαφίας.
Απλώθηκα σε...

Σαν άστρο σελάγησες
στου πρώτου σου οργασμού το τίναγμα
και έσβησες στο τελευταίο σύμφωνο
του ανακουφιστικού σου στεναγμού.
Αφουγκράστηκα σε…

Επισκέπτης αιρετικής σαλότητας,
ιερόδουλη σαρκικής ευσπλαχνίας.
Τετέλεσται η σκηνή.
Κορμιά πεταγμένα σαν βότσαλα στην άκρια της ακτής.
Πόθοι αφυδατωμένοι, σπόγγοι κούφιοι στην ακτή της άκριας.
Εκεί που ανθρώπου μάτι και πρόνοια Θεού
αγκομαχεί να καταφτάσει.
Αγιάζει όμως… αγιάζει…

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

όλη η σύνθεση του ποιήματος μού φαίνεται πώς κορυφώνεται στα τελευταία λογια.Ειναι μια οπτικη που αγκαλιάζει τήν ζωη ολη,χωρίς να εξαιρεί τίποτα , καί που στό τέλος ξαναγεννιέται.


Ένας επισκέπτης αιρετικής σαλότητας.

Thekla είπε...

πάντα μου άρεσαν οι αιρετικοί σαλοί...

Καλώς ήρθες Ναντιέζντα (εκ Ρωσίας?) στον αιρετικό/ερωτικό κόσμο της ποίησης...