Ξένη Πορεύομαι (Υπό το φως ενός μοναχικού κεριού…)

Με σταγόνες των λόγων σου ακόμα νωπές στην μνήμη μου, ακραγγίζω τη σιωπή με δισταγμό και ταπεινότητα και με την βαθύκωφα κατάφορη έγνοια ότι σταλάζεις σιγά σιγά μες την ψυχή μου…

« ακραγγίζοντας γη και ουρανό
ανάσες του αγέρα
αφέθηκα εθελούσια στο πιο δικό μου όνειρο… »

Τώρα πια το ξέρω, οι λέξεις φαντάζουν αδύναμες… χλωμές… ντροπαλά αποδυναμώνονται στο πιο όμορφό μας βλέμμα, εκείνο που εγκολπώνει την πιο θεϊκή μας υπόσταση, την πιο αθώα μας ματιά… το πιο παιδικό μας χαμόγελο…

« το πιο παιδικό μου χαμόγελο
θα σου χαρίσω,
παιδί θα ξαναγίνω… »

Ταπεινός ερευνητής που κουλουριάζει στην σκιά του φωτίζοντας ολάκερο τον κόσμο… τρυφερός ασκητής που τον Θεό αναζητά και στην καρδιά τον βρίσκει… αλήθεια ολόσαρκη θα ξαναγίνω που τον κόσμο αναπροσδιορίζει… λίαν καλώς… λίαν καλώς…

« και αν σου φαίνονται τρελά
ετούτα που σου λέγω…
συμπάθα με…
ξένος μου μοιάζει
τούτος ο κόσμος…
ξένη και εγώ μέσα σ’ αυτόν
πορεύομαι… »