Μέσα στη σιωπή σου απώλεσα κάθε λέξη

Στην ακινησία του χρόνου

εναπόθεσα το φευγαλέο της ζωής μου

στιγμούλα μου, θυσιάζεσαι αενάως

στο πέρασμα του παρόντος και στην

εσχατολογική προσμονή του μέλλοντος

που σε κόβει στα δυο αφήνοντας σε

δίχως υπόσταση.

Στο ακίνητο της στιγμής

απίθωσα το άπιαστο της ανάμνησής μου

άγγιγμά μου αλαργινό απομακρύνεσαι

βασανιστικά από το ευφάνταστο της

μνήμης μου, χωρίζεσαι στα δυο καθώς

το πραγματικό σε ντύνεται και

μένεις νοσταλγία στα χείλη,

ωσάν αναστεναγμός.

Στη ζέση της ανάσας σου

απώλεσα εαυτό χωρίς φόβο και ντροπή

ανάσα μου σαν έκανα το τρυφερό

της φωνής σου, να με νανουρίζει

τις νυχτιές που το κορμί θυμάται

και η ψυχή λιγοψυχά στα αχ! σου,

σαν θυμάται.

Στη σιωπή σου, αγαποφόρα μαυροντυμένη

θύμηση μου χτυπά την πόρτα - που

μόλις πριν από λίγο έκλεισα - φοβούμενη το κρύο,

άνοιξα το πριν, το τώρα, το μετά μου

έτσι καθώς σκιά γλυκιά, στο τοίχο

θ’αποτυπώνεσαι, προετοιμάζοντας

το φως μου το πρωινό, εκείνο

που φωτοχυτεί, που φλέγει, που φαντάζει

ότι ποτέ δεν τόλμησα με λέξεις να αρθρώσω.

Μέσα στη σιωπή σου

απώλεσα κάθε λέξη…

κάθε μου ποίημα…

κάθε τι που με τα τετριμμένα με ορίζει…