Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Κορίτσι των σκοτεινών δασών. Chapitre I

Θα μπορούσες να μου κρατάς το χέρι
στο πιο πηκτό σκοτάδι ;
Έλα, σίμωσε κοντά μου και ας μη διακρίνεται το πρόσωπό μου,
το σκοτάδι ας καλύπτει τα μάτια μου …

Μπορείς να μ’ αγγίξεις …
δεν θ’ αναριγήσω, στο υπόσχομαι,
και ας πατώ ξυπόλητη σε χιλιάδες κοκάλα
αιώνων που περνάνε φυσώντας τα παραθυρόφυλλα
τούτου του μοναστηριού …

Εδώ ήρθα, πάει στ’ αλήθεια πολύ καιρός, το ξέρω …
Τα χέρια μου γερασμένα χώνονται στα σπλάχνα της σιωπής,
αναζητάνε τα δικά σου …
Έτσι ήταν πάντοτε θαρρώ …
Ακόμη κι όταν τα έχωνα στην καυτή την αμμουδιά
τα καλοκαίρια,
ήταν για να γευτώ τη ζεστασιά των δικών σου χεριών,
και ας μην σ’ είχα ακόμα γνωρίσει.

Έτσι με θυμάμαι πάντοτε θαρρώ …
Να διψώ για σένα
και το νερό να μη με ξεδιψά …
να μη με σώνει …
Αχ! Η ψυχή μου είχε ήδη σωθεί
τη μέρα που γεννιόσουνα …

Εδώ ήρθα, για να ξαποστάσω,
βαριά η πόλη πάνω μου …
Με τις σκιές να παλεύεις τί ωφελεί !
Γι’ αυτό και εγώ τις έκανα φίλες μου
και παίζαμε θέατρο τις νυχτιές στους τοίχους.


Αλίμονο !
Το σκοτάδι συνήθισα και το φως
μου φαινόταν αφιλόξενο …
μακρινό …
άχρωμο …

Κορίτσι των σκοτεινών δασών … δασών … σών … σών …
θυμάμαι τη φωνή σου που αντανακλούσε
στα παλιά σανίδια του μοναστηριού …

Έχει αλλάξει από τότε, στο είπα ;

Τα παντζούρια δε στάζουν πια γκριζωπές προσευχές,
μήτε μελαγχολικές μελωδίες.
Μυρίζουν άγιο βασιλικό, ωσάν τις βυζαντινές εικόνες
πίσω από καντηλάκια …

Έλα κοντά μου και ας μη φαίνεται αν σου χαμογελώ
ή αν σου δακρύζω …
Η νοσταλγία δεν αποτυπώνεται πουθενά,
σταλάζει νωχελικά σε μια άκρια της ψυχής
ωσάν λαδάκι ευλογημένο,
ωσάν κοινωνία με το Θεό,
μυστική, ολότελη,
Και έπειτα μας αναγεννάει,
ωσάν ενανθρώπηση,
ωσάν ανάσταση …

Θα μπορούσες να μου κρατάς το χέρι
στην πιο πηκτή φωτοχυσία ;

Γι’ αυτό ήρθα εδώ, σου το είπα ;
Το φόρεμα να ενδυθώ, το ολόχρυσο,
εκείνο που σε κάνει να μοιάζεις μ’ άγγελο ταπεινό…

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

κι εσύ να επιμένεις νά διανύεις διαδρομές αντεργκραουντ με άγιες νύχτες.

Thekla είπε...

"Κορίτσι των σκοτεινών δασών … δασών … σών … σών …
θυμάμαι τη φωνή σου που αντανακλούσε
στα παλιά σανίδια του μοναστηριού …"

αγαπημένη φίλη, έχεις θαρρώ πολύ περπατήσει κι εσύ τούτες τις νύχτες, γι 'αυτό μου φαίνεται γνώριμη η φωνή σου...

Τάσος Κάρτας είπε...

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ απ' τη σάρκα σου ΣΟΥ...
φταίνε.
"Αυτές ενθάρρυναν τα πράγματα
ν' αρχίσουν να συμβαίνουν"
(όπως σοφά το είπε η Κική ΔΗμουλά)
Γι' αυτό ήρθα εδώ σου το είπα;

Thekla είπε...

Ήρθες και έσερνες την σκιά σου περισσότερο από τα βήματά
κι έλεγες στο αεικίνητο της σιωπής

"δεν έχει δάχτυλα η σιωπή να την μετρήσεις
δεν έχει κύκλους ο ουρανός να τους διαβείς
και μια λέξη ολομόναχη στους αυτουργούς ανέμους..." Τ.Κ

σ'ακουγα κι ας έκανα πως κοιμόμουν.
Ξεκούραζα την γλώσσα μου πριν του αναίσχυντου σφαγιάσματος την λεκτική βουή.

Ανώνυμος είπε...

η αβάσταχτη αίσθηση μιάς χαράς ανομολόγητης..

Thekla είπε...

και εγώ σου ψιθυρίζω,
η ανομολόγητη αίσθηση μιας αβάσταχτης χαράς...

καλή μου...

Vaso Mprataki είπε...

αγαπητή μου Αναστασία ευχαριστώ που μου έδειξες τον δρόμο για το σπιτικό σου ...
Ξέρεις αν αγαπώ την ποίηση σου!!!
Συγνώμη που δεν πρόλαβα να σε ευχαριστήσω για κάτι ,αλλά έλειπα ταξίδι
θα σου γράψω σύντομα...

Την πιο όμορφη καλημέρα μου
με ευχές για έναν γλυκό Σεπτέμβρη
με εμπνεύσεις γεμάτες από τα χρώματα του φθινοπώρου!!!

Thekla είπε...

Βάσω μου,
εμείς τα είπαμε -και τα λέμε- με τον παραδοσιάκό τρόπο του χαρτιού και της πένας.

Όμορφος τρόπος στ'αλήθεια
που δεν γνωρίζει μήτε χρόνο μήτε συγγνώμες...
μόνο χαμόγελα.

Σε φιλώ.

Vaso Mprataki είπε...

Αναστασία ελπίζω να έλαβες το email μου ...

Να περάσεις φίλη μου ένα υπέροχο απόγευμα !!!
φιλιά

Thekla είπε...

το έλαβα ματάκια μου κι ακόμη χαμογελώ...
σε φιλώ γλυκά...